شربت

محمدبن سیرین گوید: خوردن شربت، چون به طعم شیرین بود و خوشبوی بود، مثل شربت سیب و شربت انار، بر شش وجه باشد. اول: پاكی دین. دوم: منفعت. سوم: علم مفید. چهارم: عمردراز. پنجم: عیش خوش. ششم: ذكر حق تعالی. اما شربتهائی كه ناخوش باشد، مثل شراب ریواس و لیمو و نارنج و آن چه بدین ماند، دلیل غم و اندوه باشد و شربتهائی كه به طعم تلخ باشد و به بوی ناخوش، مثل شربت زرنا وشربت مورد و غیره، دلیل بر منفعت بود از دنیا و آخرت و شربتهائی كه از بهر دارو خورند، دلیل بر خیر و صلاح دین و دنیا بود.
منوچهر مطیعی تهرانی گوید: کلمه کلی شربت ها این است که اگر به طعم شیرین و به بوی خوش و به رنگ طبیعی باشند مال و سلامت و رفاه و فرح و شادی است. چنانچه مایعی به نام شربت در خواب ببینیم و بچشیم اگر شیرین باشد تعبیر همان است که گفتیم ولی اگر طعم ترش و تلخ و گس یا هر طعم غیر شیرین داشته باشد اندوه و رنج است و خبری است که خواب ما از کسالت و گرفتگی خاطر می دهد. در مورد رنگ شربت ها نیز حکم همین است که اگر به بوی زننده باشند کینه و نفرت تعبیر می شود. رنگ های غیر طبیعی نیز خوب نیستند.